in de spiegel

Betty Arentsen-Koot

Selfline Kappersopleidingen

Wat is er nou leuker, dan mensen een goed geknipte coupe te geven?”

 

Door onze redacteur

Jolande Goverde

 

Ze had altijd wel een passie voor uiterlijke verzorging, maar ambitie om kapster te worden was er nooit echt. “Ik wilde graag hondentrimster worden, maar dat is er nooit van gekomen. Nu ga ik voor kapster, dus het blijft wel iets met haren”, grapt Betty. “Sinds mijn opleiding bij Selfline let ik ook ineens op de kapsels bij anderen. Ik ben me er veel meer bewust van geworden, wat een mooie coupe doet met iemands uiterlijk.”

Betty Arentsen-Koot is een bezige bij die, na jarenlang in loondienst te hebben gewerkt, het roer wil omgooien. Ze is getrouwd, heeft een zoon van bijna 23, twee honden, een kat en een Frans hangoor konijn en kan absoluut niet stil zitten. Samen met man, zoon en huisdieren woont ze in Buurmalsen, een dorpje in de gemeenten West Betuwe en Buren in de provincie Gelderland, onder de rook van Geldermalsen.

Binnenkort wordt Betty 50 en ze realiseert zich, dat ouder worden niet haar beste vriend is. “Nee, ik vind ouder worden niet echt leuk, maar gelukkig beheerst het niet mijn hele leven. Ik probeer wel goed voor mijn lichaam te zorgen. Totdat corona om de hoek kwam kijken zat ik 6 dagen per week in de sportschool. Ik deed o.a. Bootcamp en Zumba, meestal 1,5 tot 2 uur per dag. Ik vind gezondheid heel belangrijk en was altijd druk met mijn lichaam bezig. Maar doordat tijdens corona de sportscholen dicht moesten ben ik veel minder gaan sporten. En toen kwamen er lichamelijke klachten om de hoek kijken.” Betty kreeg pijn in haar knieën en werd daardoor minder mobiel. Tegenwoordig heeft ze een spinning fiets in haar eigen tuin staan, onder een overkapping, waardoor ze weer de draad oppakt en aan haar conditie werkt. “Belangrijk is om mijn beenspieren sterker te maken, waardoor ik  de pijn in mijn knieën kan opvangen en weer wat mobieler wordt.”

 

“Als kapster sta je ook veel, maar ik voorzie daar geen problemen mee. Ik wil het op zelfstandige basis gaan doen. Zo hou ik de regie in eigen hand en bepaal ik zelf hoeveel ik werk.”

 

Het gesprek met Betty verloopt soepel. In rap tempo neemt ze met mij haar cv door.  “Ik heb 12 jaar gewerkt bij de Etos als verkoopmanager. Binnen de drogisterij had ik dus ook al affiniteit met uiterlijke verzorging. Ik heb toen ooit nog eens een opleiding tot nagelstyliste gedaan, maar al snel bleek, dat daar niet mijn toekomst lag.” Helaas kwam er een scheiding en was er opeens behoefte aan meer inkomen. “Ja, als alleenstaande moeder had ik gewoon meer geld nodig. En bij mijn werk als verkoopmanager zat daar geen groei in. Toen heb ik bij een benzinepomp gevraagd of daar werk was.  En daar kreeg ik dus meer uurloon. Dat heb ik 4 jaar gedaan.”

Na 10 jaar alleen te zijn geweest heeft Betty weer het geluk in de liefde gevonden en is ze sinds 3 jaar getrouwd met Michel. Uit haar eerste huwelijk heeft Betty 1 zoon, Tyrone.

 

“Ik wilde graag een meisje, want frutselen met haren leek me wel wat. En toen werd er een jongen geboren.”

 

Vol trots vertelt ze over de ontwikkeling van haar zoon. “Door de omstandigheden waarin wij zaten na de scheiding zijn we heel close met elkaar geworden.” Zorgen om haar zoon heeft ze niet. “Hij studeert ICT Systeembeheer, rookt en drinkt niet en is geen uitgaander. Hij woont nog thuis en zit inmiddels in zijn laatste jaar. Mijn zoon is uitgegroeid tot een zeer zelfstandig persoon en daar ben ik blij om en trots op. Dat geeft mij tegelijkertijd weer wat ruimte om mijn dromen te gaan oppakken.”

 

“Als je de hele week in loondienst werkt, draait alles om je baas. Ik wil dat niet meer. Misschien blijf ik nog wel 1 dag in de week bij mijn huidige werkgever werken. Een combinatie lijkt me wel fijn.”

 

Sinds kort werkt Betty bij Ecco schoenen, waar ze het erg naar haar zin heeft.  Betty is een vrouw, die niet kan stil zitten. Een leven zonder huisdieren kan ze zich niet voorstellen. “Ik ben altijd wel met iets bezig. Mijn huisdieren zijn mijn leven en dat vergt ook de nodige verzorging. Toen ik mijn huidige man leerde kennen, had ik al huisdieren. Daar moest ‘ie wel aan wennen. Hij wist niet beter dan dat hij allergisch was. Zo was hem als klein jongetje verteld. Maar de dieren wegdoen was voor mij absoluut geen optie. Ik vond dat hij daar maar aan moest wennen, want ze horen gewoon bij mij. Gelukkig bleven de allergische reacties uit toen wij met elkaar gingen daten. En nu zijn we al weer 3 jaar getrouwd. Nog steeds heeft jij nergens last van gelukkig.  Waarschijnlijk is hij er overheen gegroeid. Blij toe, want we wonen in een ‘huis-vol-haar’. ”

 

“Tegenwoordig knip ik ook mijn moeder. Elke week haal ik haar op om er een gezellige dag van te maken.”

 

Er komt nog meer haar bij, want de beginnerscursus haarknippen bij Selfline is inmiddels succesvol afgerond. “Ik knip al wel wat mensen, waaronder ook mijn moeder. Zij zit in een verpleeghuis, op een gesloten afdeling. Heel verdrietig, maar ik haal haar elke week op en dan komt ze een dagje bij mij. Dan neem ik haar mee in de rolstoel en ga ik wandelen met de honden erbij. Of we gaan naar de stad. Gewoon een gezellig dagje uit maken we er dan van.

Komende maanden staat de gevorderden cursus haarknippen op het programma. “Ja, nu ga ik door. Ik wil gewoon goed leren knippen. De cursus is in Arnhem, wel 3 kwartier rijden, maar het is goed te doen.  Het voelt altijd als een avondje stappen met medecursisten. We zijn serieus met de cursus bezig, maar er is tijdens de les ook altijd tijd voor wat lol maken. Met 1 cursist heb ik bijna dagelijks contact. Zij is ook een alleenstaande moeder, we begrijpen elkaar. We hebben beide een gemeenschappelijk doel en zo stimuleer je elkaar. Het is gewoon fijn om je ervaringen met iemand anders te delen.”

 

“Mijn baan zeg ik nog niet op hoor. Het is best wel spannend om het dan zonder vast inkomen te doen.”

 

Betty en haar man Michel vinden het vooral moeilijk om één baan op te zeggen. “Ja, mijn man vindt het lastig om zomaar een baan op te zeggen. Dat snap ik wel. Je weet nooit hoe het gaat lopen, dus ik denk, dat ik voorlopig gedeeltelijk voor een baas en deels voor mezelf ga werken. Langzaam alles omgooien. Ik wil iets gaan doen in de toekomst waar ik happy van wordt. En dat word ik van haren knippen.” Via google komt Betty uiteindelijk bij Selfline terecht. “Een goede keuze. Fijn dat er cursussen zijn die betaalbaar blijven. Ik ben vooral ook blij met mijn docent. Er was direct een goede klik en haar kritiek is altijd opbouwend en positief. Ook word ik door haar geprikkeld om zelf initiatieven te nemen met knippen. Dat is fijn en daar leer je veel van. Tijdens de gevorderdencursus krijgen we ook weer haar als docent. Ik verheug me er nu al op“

 

Ik wil als ambulante kapper verder. Mijn man en ik hebben altijd wel ideeën en plannen.”

 

“Ons huis in Buurmalsen hebben we net vóór de dure tijd gekocht. Onlangs hebben we de tuin opgeknapt en er komt ook nog een Jacuzzi  op hout gestookt in de tuin. Mijn man zei al gekscherend om er een wellness plek van te maken. Wie weet. Er zou een kapsalon inclusief nagelstudio bij kunnen. We zien wel. Maar wat ik absoluut wil in de toekomst is als ambulante kapper verder gaan.  En verder blijft voor mij voorop staan: Als ik mijn beestjes maar om me heen heb, dan is het goed. “

in de spiegel

Anthony Wassing

Selfline Kappersopleidingen

EEN EIGEN KAPSALON? WAAROM NIET?

 

 

Zijn moeder verdiende haar centen als schoonmaakster. Zijn vader werkte in een gietijzerbedrijf. Anthony Wassing (27) heeft het harde werken van huis uit meegekregen. “Vroeger was het gewoon werken, hard werken”, benadrukt hij tijdens ons gesprek. Op dit moment werkt hij keihard voor zijn werkgever. Anthony: “Die energie kan ik beter in mezelf steken. Het lijkt me daarom heerlijk om op een gegeven moment voor mezelf te gaan beginnen.”

 

 

Door onze redacteur

Jolande Goverde

 

Enthousiast, ondernemend, doortastend, vrolijk en energiek. Dat is de eerste indruk, die ik van hem krijg tijdens de eerste minuut van het interview. Vanaf het eerste begin van ons gesprek babbelen we beiden, alsof we elkaar al jaren kennen. Dat is toch wel iets van “kappers”, bedenk ik bij mezelf. Wij kappers zijn kletsers. We houden van leuke gesprekken en we willen mensen een fijn gevoel geven. Ook bij Anthony bespeur ik gelijk die eigenschap. Zijn geboorteplaats Emmen heeft hij ingeruild voor Assen, waar hij als filiaalmanager bij Jack en Jones werkzaam is. Als ik hem naar zijn roots vraag, komt er direct een trotse Drent naar boven. Als een echte ambassadeur voor de provincie Drenthe vertelt Anthony over het land van de hunebedden. Door de coronacrisis heeft hij Drenthe nog beter leren kennen. “Ik ga nogal eens wandelen in de natuur, maar dan wel het liefst in rustige gebieden. Het leukste van de Drenthe is, dat de mensen vooral nuchter zijn én dat het er niet al te druk is. Je voelt je d’r thuis.” Anthony heeft zijn plek gevonden in Assen. Wel vindt hij het jammer, dat Assen met betrekking tot het winkelen ondergesneeuwd wordt door Groningen. Dit terwijl er volgens hem juist zoveel potentie ligt in Assen voor ondernemers. Assen is groot genoeg en er is nog genoeg ruimte om te bouwen.

 

Zoek een partij die goed is voor de samenleving.

 

Het is duidelijk, dat ik te maken heb met een jongeman, die een eigen visie heeft op de toekomst. Heeft hij ook politieke ambities? Anthony: “Jazeker, vroeger wilde ik wel de politieke kant op. Het is leuk en interessant om te volgen.  Ik vind het ook belangrijk dat je een partij kiest, die goed is voor de samenleving. Die niet alleen in je eigen behoeften voorziet, maar een partij moet goed zijn voor het hele land.”

 

Er wordt tegenwoordig te veel gekeken naar cijfertjes. En daarmee verliezen winkels juist omzet. Er wordt te veilig ingekocht.

 

Op 16 jarige leeftijd gaat Anthony in zijn vrije tijd werken bij een schoenenwinkel.  Als hij de keus maakt om de kappersopleiding te volgen, eist de kapsalon waar hij stage kan lopen echter, dat hij zijn baantje in de schoenenwinkel opzegt. De beslissing is snel genomen; hij stopt met de opleiding nog voordat hij er daadwerkelijk aan begonnen is. Bij de schoenenwinkel volgt hij de opleiding tot verkoopspecialist en blijft uiteindelijk 3 jaar werken bij dit bedrijf. “Ik kon daar jammer genoeg niet doorgroeien en dat is iets, waar ik altijd wel behoefte aan heb. Toen ging ik bij Coolcat werken. Na een aantal functies aldaar te hebben gehad, voelde ik me niet meer op één lijn zitten met het bedrijf. Toen ik besefte, dat ik toe was aan iets nieuws, heb ik de overstap naar mijn huidige baan als manager gemaakt. Hier is het zo anders. Ik ben echt een teamplayer en vanuit die behoefte voel ik me bij Jack & Jones helemaal op mijn plek.” Toch wil Anthony uit de detailhandel stappen. Volgens hem wordt er te veel gelet op allerlei kleine details. Details, die volgens hem nieuwe ontwikkelingen en groei in de weg staan. “Keuzes die gemaakt worden vanuit een angst door slechtere omzetten die behaald worden. Er wordt te weinig meegebogen met de ontwikkelingen en vraag en aanbod in de markt. Te veel wordt gekeken naar cijfertjes. En daarmee verliezen ze juist omzet. Er wordt te veilig ingekocht.” Het stoort Anthony enorm, dat er zoveel kansen blijven liggen. Waar komt die ondernemersgeest toch vandaan? Zitten er ondernemers in zijn familie?

 

Van huis uit was het werken. Gewoon hard werken.

 

Anthony: “Mijn moeder was schoonmaakster en mijn vader werkte in gietijzerbedrijf. In de fabriek werden ijzeren beelden gemaakt, putdeksels. Dat soort dingen. Beiden werkten in loondienst. Van huis uit heb ik geleerd om hard te werken.” Ook Anthony gaat al op jonge leeftijd aan de slag. Hij komt door zijn werk al heel snel in contact met klanten en heeft daardoor, zo zegt hij zelf, al snel leren luisteren naar mensen.  Bovendien heeft hij door zijn ervaring in de detailhandel een geheel eigen visie gekregen op ondernemen. “Ik zie gewoon kansen, potentie. Wanneer de helft van de potentiële klanten naar Groningen gaat om te winkelen, dan doen wij iets verkeerd in Assen. Als je wil dat iets werkt, dan moet je met marketing aan de slag. Ik woon in Assen en als ik iets wil hebben, dan wil ik dat in Assen kunnen kopen. Het is er dan niet, omdat grote bedrijven niet genoeg omzet zien in Assen. Er is ook niemand, die iets probeert. En dat werkt averechts, want dan gaan mensen naar Groningen om daar alles te kopen. Ik denk ook dat de Gemeente hier een belangrijke rol in kan spelen.” Zijn heldere en zakelijke kijk op het bedrijfsleven binnen stadscentra is inspirerend. Hier spreekt een enthousiaste jongeman, een man met ambities en een gezonde kijk op de toekomst.

 

Mijn vriend heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn keuze om tóch een kappersopleiding te gaan volgen.

 

Door de jaren heen blijft de behoefte om kapper te worden toch aan hem knagen. Na aandringen gaat Anthony mee naar de kapster van zijn vriend en leert daar Heshow kennen. Zij komt uit Irak en heeft een kapsalon in Assen. Ook Heshow dringt bij Anthony aan op het volgen van de kappersopleiding. Al snel raakt Anthony weer enthousiast, maar zomaar zijn baan opzeggen voor een dagopleiding is geen optie. Tijdens de eerste lockdown speelde hij wel met de gedachte om dat te doen. Maar uiteindelijk wordt het de avondcursus bij Selfline. Inmiddels is de beginnerscursus afgerond.

“Ik heb bij Heshow de basisvaardigheden geleerd, nog voordat ik de cursus ging volgen. Dat was wel spannend. Je weet nooit op welke manier iemand lesgeeft.  Vroeger was ik al geen fijne leerling, gewoon omdat ik niet zo goed tegen autoritair gedrag kan. Gelukkig is de samenwerking met Heshow heel fijn. Ze helpt me enorm en is inmiddels een goede vriendin geworden.” Op zijn vrije dag oefent hij nu bij haar in de salon. “Inmiddels ben ik zover, dat ik in de salon modellen mee moet gaan nemen. Veel oefenen dus. Hershow gaat uitbreiden en na de gevorderdencursus wil ik 1 dag minder bij Jack & Jones gaan werken. Dan kan ik een dag extra bij haar aan de slag.”

 

“Een bezoek aan een kapper moet een uitje zijn. Een beleving.”

 

“Mijn toekomst? Ik wil me focussen op het kappersvak en daarin doorgroeien. Mijn hart ligt denk ik wel meer bij het damesvak. De tijd zal het leren. Ik wil, dat mensen mij kennen in het vak. En dat ik misschien een eigen salon heb. Ja, het lijkt me heerlijk om een eigen onderneming te starten en daar 100% voor gaan. Ik weet dat ik het in me heb. Op dit moment werk ik keihard voor mijn werkgever. Die energie kan ik beter in mezelf steken. En ik ben blij, dat ik een partner heb die naast me staat en me steunt.” Anthony ziet het al helemaal voor zich. Een kapsalon ontwikkelen, waar het een beleving is om naar toe te gaan. Enthousiast oppert hij het idee om er een soort mini restaurantje aan te koppelen. “Het is zo belangrijk om een klant op een persoonlijke manier te ontvangen.  Ik zie dat wel voor me: olijfje, drankje.  Dat mensen tegen hun partner kunnen zeggen: Ik ga naar de kapper, maar ik ben niet zo snel terug. Dat een bezoek aan de kapper een uitje gaat worden.”

 

Met groot enthousiasme uit hij zijn plannen voor de toekomst. Maar Anthony blijft vooral nuchter en met beide benen op de grond. “Of ik hierin slaag, dat ligt vooral aan mezelf. Soms is armoede ook een keuze, hè? Sommige mensen willen niks. Die krijgen vergoedingen, subsidies en eigenlijk willen zij er zelf niets voor doen. Ik heb geleerd, dat als je iets wil, dan moet je daar voor willen gaan. Het is vallen en opstaan in het leven.”

in de spiegel

daantje burgering

Selfline Kappersopleidingen

“Als kind wilde ik stewardess worden. Misschien heb ik het wel eens geroepen, dat ik

kapster wilde worden. Ieder meisje roept dat misschien wel eens.”

 

Door onze redacteur

Jolande Goverde

 

“Laatst moest ik naar Kuala Lumpur en heb ik bij 6 collega’s het haar mooi gemaakt. We hadden niet zo veel mensen aan boord, dus tijdens het vliegen heb ik die meiden wat aanwijzingen gegeven en een aantal dingen laten zien. Dan geef ik ze tips hoe ze iets chiquer aan boord kunnen verschijnen. Zo had ik ook een keer een collega aan boord, die heeft heel dun haar. Ze weet er zelf geen raad mee. Snel liet ik wat technieken zien en ze zei naderhand: “wauw, is dit mijn haar?” Vrouwen gaan stralen, als hun haar goed zit. En dat is zo leuk om te zien.”

 

Daantje Burgering praat met groot enthousiasme over haar nieuwe passie. De 41-jarige KLM stewardess is meer dan ooit vastbesloten om het kappersvak onder de knie te krijgen. Om haar toekomst een andere wending te geven. “Corona heeft me wakker geschud. Ineens stond mijn baan op losse schroeven. Ook mijn man is werkzaam als steward en als je beiden van de één op de andere dag het werk uit je handen ziet glippen, dan realiseer je je, dat niets zeker is in dit leven.”

Sinds haar twintigste is Daantje werkzaam in de vliegwereld. Eerst als stagiaire bij het Nederlandse luchtvaartcollege, iets later maakt ze de overstap naar de KLM. Inmiddels is ze getrouwd met Joost, moeder van 2 kinderen en werkt ze sinds een jaar of 3 op de intercontinentale vluchten. “Dat geeft me meer gelegenheid om bij mijn gezin te zijn”: verklaart Daantje.

 

“De samenwerking met collega’s en de band die je met hen opbouwt is één van de meest bevredigende aspecten van mijn werk.”

 

Hoewel Daantje het heerlijk vindt om als stewardess te werken, heeft het ook een negatieve kant voor haar. “Ik ondervind al stress bij het inpakken van mijn koffer als ik moet gaan vliegen. Loslaten van dingen, die je liever in de hand houdt, vind ik moeilijk. Die stress heeft te maken met het weggaan van mijn gezin, mijn thuissituatie. Als ik eenmaal in het vliegtuig zit, dan is dat wel weg. Dan ligt de focus op mijn werkzaamheden in het vliegtuig, wat Ik heerlijk vind om te doen.”

 

Gaandeweg ons gesprek wordt het mij wel duidelijk, dat Daantje vastberaden is in haar besluit om naast het vliegen een nieuwe weg in te slaan. Maar waarom besluit een stewardess, die de hele wereld rondreist, het kappersvak te gaan leren? “Ik doe vaak de haren van mijn collega’s mooi opsteken. Als je als stewardess lang haar hebt, mag je dat niet los laten hangen. De meeste collega’s doen hun haar even snel in een staart, of maken een eenvoudig knotje. Ik maak er altijd net iets meer werk van en dan krijg je ook mooiere kapsels. Mijn collega’s zagen wat ik allemaal doe met mijn haar en ja, die willen dat dan ook.” Daantje ziet de lol er wel van in. Ze vindt het leuk om iedereen mooi te maken voordat ze het vliegtuig in gaan. Ze vervolgt lachend: “Soms zitten we met de hele crew in de bus, onderweg weer naar het vliegveld. Tegen de tijd dat we daar aankomen heb ik al een aantal kapsels gemaakt.”

 

“Een goede vriendin, die zelf succesvol als kapster haar brood verdient, zag het talent in mij.”

 

“Toen ik mijn eerste bruid deed, kwam ik er achter, dat ik toch wel erg weinig van diverse haartypes af wist. Dus wilde ik een opleiding gaan volgen. Een dagopleiding is echter lastig om met mijn gezinsleven te combineren. Bovendien zou ik dan volledig moeten stoppen bij de KLM en dat is met een gezin financieel gewoon niet haalbaar. Selfline kon mij een cursus op maat geven én ook nog eens heerlijk bij mij thuis. Dat maakte mij meteen enthousiast. Ik had een superleuke docent, die de lessen aanpaste aan mijn behoefte en vorderingen. Ik heb de beginnerscursus succesvol afgerond.  Dus straks doorpakken met de gevorderdencursus.” Gedreven en gemotiveerd doet Daantje haar verhaal. Naast de cursussen bij Selfline heeft ze ook masterclasses bij haar vriendin kunnen volgen. Ze vervolgt: “Het kappersvak lijkt totaal niet op mijn huidige beroep. Maar wat mij enthousiast maakt is, dat je als stewardess én als kapster met mensen werkt. Morgen heb ik weer een proefsessie met een bruid. In gesprek met mensen en interesse hebben in elkaar is het meest leuke van dit werk.”

 

“Vorig jaar ben ik met mijn vriendin mee geweest naar “behind the chair show” in Amerika. Aanwezig zijn bij zo’n groot kapperspektakel heeft mij nog meer geïnspireerd om er mee door te gaan.”

 

“De toekomst? Die vind ik heel spannend. Mijn vriendin Sabrina heeft aangegeven, dat ze mij in haar salon erbij wil hebben. Dat wil ik wel graag. Zij heeft een grote passie voor haar werk. Elke keer weer maakt zij iets, wat je niet had durven dromen. Wat ik in haar bewonder is, dat ze haar eigen visie volgt. Dat wil ik ook.  Ik weet, dat zij mij alles kan leren wat het kappersvak te bieden heeft. Ze kan alle creativiteit uit mij trekken. Wat ik op dit moment doe en kan heb ik eigenlijk aan haar te danken.”

 

Het gesprek heeft mij nieuwsgierig gemaakt. Het voelde voor mij alsof ik een collega kapper aan het interviewen was, in plaats van een cursiste. Dus kan ik het niet laten om tijdens het gesprek op het Instagram account van deze vak fanaat te gluren. Zo zijn wij kappers dan ook wel weer. En wat ik zie maakt mij blij. Terwijl wij nog even gezellig doorkletsen scrol ik langs foto’s van mooi opgestoken en ingevlochten haar. Ik weet, dat Daantje haar werk als stewardess nooit gaat opgeven. Maar ze heeft er in ieder geval een prachtig creatief beroep bij gekregen. En ik denk, dat die twee passies prima te combineren zijn.

in de spiegel

HARRIëT HAVERS

Selfline Kappersopleidingen

VAN INNERLIJKE NAAR UITERLIJKE VERZORGING

 

 

Ingeklemd tussen de rivieren de Waal, de Linge en het Amsterdam-Rijnkanaal ligt Tiel. Deze gastvrije, bruisende en ondernemende stad is het centrum van de Betuwe. Midden in het centrum staat het standbeeld van Flipje, de mascotte van de stad. Dit vrolijk ogende fruitbaasje was ooit de stripfiguur van de voormalige lokale jamfabriek “De Betuwe”. Wie hier ook woont en werkt is de 48 jarige diëtiste Harriët Havers . Haar leven bestaat veelal uit mensen op weg helpen naar een gezonder leven. Sinds kort heeft ze een nieuwe uitdaging gevonden.

“ Ik ben altijd wel zoekende geweest. Een hele dag over eten praten gaat wel eens vervelen. Vandaar dat ik momenteel een kappersopleiding volg. Totaal iets anders. Zo hoop ik in de toekomst bijvoorbeeld 1 dag per week als kapster aan de slag te gaan.”

 

Door onze redacteur

Jolande Goverde

 

Getrouwd, moeder van een zoon (19) en een dochter (16), zelfstandig ondernemerschap én in het bezit van een hond: het leven van Harriët Havers staat nooit stil. Samen met een compagnon runt ze een diëtistenpraktijk, waar mensen terecht kunnen voor allerlei dieetbehandelingen en algemene voedingsadviezen. Tijdens ons telefoongesprek open ik hun website. Ik zie een sprankelende blondine met een brede glimlach. Een krachtige vrouw, die een positieve energie uitstraalt. Haar echtgenoot heeft een full time job als controller in de autobranche. Ook hij is een druk baasje, want hij is ook nog eens verantwoordelijk voor de administratie van de diëtistenpraktijk.

 

“Eigenlijk zijn we heel huiselijk. Thuis zoeken we naar voldoende rust. Een stabiele thuisbasis is wel belangrijk.”

 

Het leven van Harriët lijkt een aaneenschakeling van allerlei werk gerelateerde activiteiten. “Ja, thuis gaat het wel vaak over het werk. Maar er is altijd ruimte voor andere uitdagingen en bezigheden. We zijn allemaal gek op beesten en het verzorgen ervan vind ik heerlijk om te doen. Mijn dochter rijdt paard. En mijn moeder leeft nog, dus ook daar doe ik veel mee.”

 

Ruim 25 jaar geleden start Harriët haar diëtistenpraktijk in Tiel. Via huisartsen en praktijkondersteuners komen cliënten om medische redenen bij haar terecht. “De aanleiding kan bijvoorbeeld zijn een hoog cholesterol, een eetstoornis of allergie. Ik doe dit samen met een compagnon en we hebben inmiddels 3 diëtisten in dienst. Dankzij dit samenwerkingsverband konden we steeds groter worden. Momenteel werk ik drie dagen per week in de praktijk. Daarnaast ben ik ook 2 dagen in de week als diëtist in de psychiatrie actief, op opname- en behandelafdelingen.

 

Voor haar afstudeerproject gaat Harriët eerst in een ziekenhuis stage lopen. “Dat viel me best wel tegen. De hele dag zat ik alsmaar tussen zieke mensen en ik merkte, dat ik daar niet zo goed in was. Toen ben ik dankzij een open sollicitatie bij de psychiatrie terecht gekomen. Het betrof een vervanging voor iemand, die met zwangerschapsverlof was. Gelukkig voor mij stopte die collega alsnog met werken en kon ik blijven.”

 

“Vanuit mijn achtergrond heb ik veel ervaring met eetstoornissen.

 

Als diëtiste én stresscounselor  komt ze met veel verschillende mensen in aanraking. Ieder met een eigen probleem en plan van aanpak. Daar gaat veel tijd en energie in zitten. “Je hebt altijd met gedragsveranderingen te maken. Terugval van mensen is frustrerend. Ik wil ze gewoon goed helpen. Soms voelt het als dweilen met de kraan open. En soms halen mensen er wel iets uit. Je zoekt samen met je client naar reële doelen.”

 

“Ik kook denk ik wel meer dan de gemiddelde Nederlander, gezond eten. Een Hamburger eten, doe ik niet in mijn eigen stad. Als ik in een hamburger hap, zit ik altijd in het gezicht van een cliënt te kijken.

 

Toch wil Harriët niet de hele dag met eten bezig zijn. “Ik ben altijd wel zoekende geweest. Ik wil niet de hele dag over eten praten.” Dus wordt het tijd om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Ze schrijft zich in bij Selfline voor de Kappersopleiding. De beginnerscursus is inmiddels achter de rug. “Ik ben nu met de gevorderden cursus bezig.  Ik wil echt als kapster aan de slag en er goed in worden.” Harriët is en blijft een ondernemer en is zich er bewust van, dat ze nog veel moet leren én moet oefenen.  “Ja, ik heb nu een kapster gevonden die mij na de cursus gaat begeleiden naar een hoger niveau. In mijn eigen praktijk heb ik een formulier liggen, waar mensen worden uitgenodigd om door mij onder begeleiding van die kapster geknipt te worden.” Ondernemerschap is vooruit denken en dat is Harriët niet vreemd.

 

 “Klantjes knippen thuis is heel anders dan mijn werk. Ik ben altijd in overleg. Met zorgverzekeraars , rapportages bij aanvang, rapportages aan het einde van een behandeling. En het hebben van personeel brengt ook de nodige zorg met zich mee.” Eenvoud in het werk is wat ze zoekt. En het lijkt erop, dat het kappersvak daar helemaal op aansluit.

 

“Op een andere manier met mensen omgaan, dat zie ik wel zitten. Andere gesprekken, die eens een keer niet over eten gaan. Daarom wil ik wel een dag  per week als kapster werken. Maar mijn eigen vak helemaal opgeven zal ik nooit doen.”

 

in de spiegel

ZERSH DOZY-SAIF

DROMEN

 

Tot haar 25ste woont Zersh Dozy-Saif (35)  in Pakistan. Religieuze problemen in haar geboorteland doen haar beseffen, dat in Pakistan geen toekomst is weggelegd voor haar. Ze vertrekt naar Nederland en stapt een nieuwe, vooral vrije wereld in. Inmiddels is ze getrouwd met een Nederlandse man en moeder van twee kinderen, respectievelijk  6 en 1 jaar oud. En wéér is het tijd voor een nieuwe uitdaging: van een diepgewortelde interesse en hobby haar beroep maken. Bij Selfline volgt ze in de avonduren de opleiding tot kapster. “Tot nu toe krijg ik veel complimenten van mijn docent, dus ik ben ontzettend gemotiveerd om door te gaan.”

 

Door onze redacteur

Jolande Goverde

 

Opgroeien als christenen in Pakistan is niet makkelijk. Vrijwel alle christenen in Pakistan worden geconfronteerd met discriminatie, sociale druk en bedreigingen. Vaak hebben ze de slechtst betaalde banen en velen van hen zijn dan ook arm of lijden zelfs onder dwangarbeid. Kerken die vanouds in Pakistan voorkomen worden scherp in de gaten gehouden. Christenen zijn  constant op hun hoede, want er dreigt altijd gevaar. Vaak zeggen ze maar niets over hun geloof, uit angst dat hun woorden verkeerd worden uitgelegd.

 

“Het was een goede beslissing. Het is fijn om in vrijheid te leven.”

Voor Zersh en haar broer en zus is een toekomst in Pakistan geen optie. Ze besluiten weg te gaan en starten een nieuw leven in een vrij land. “Het was een hele goede beslissing. In Pakistan is het leven een gevaar als je bij een kerk zit. Bom aanslagen en verkrachtingen bij christelijke meisjes; het gevaar ligt op de loer. Voordat er iets gebeurde zijn we gevlucht. Nu, tien jaar later, zijn we zo blij dat we in vrijheid leven.” Haar moeder, die nog in Pakistan woont, spreekt ze nog regelmatig. Helaas kan ze haar nieuwe leven niet meer met haar vader delen. Hij is inmiddels overleden.

Wat mij opvalt is de openheid, waarmee Zersh mij deelgenoot maakt van haar leven. Al snel wordt mij duidelijk, dat ze niet alleen intelligent is, maar ook meerdere interesses heeft.  “Ja, ik heb mijn bachelor Social Work gehaald én mijn master International Relationship. Bovendien heb ik in Pakistan ook nog 3 jaar als stewardess gewerkt.” 

 

Veel praten met mensen, leren hoe Nederlanders denken en leven.  

 

“Toen we in Nederland kwamen werden we onder gebracht in een opvangcentrum. Via de kerkgemeenschap kwamen we met mensen in contact, die ons hebben geholpen met het vinden van een huis. En dan ga je integreren. Belangrijk is om zo snel mogelijk de taal te leren. Daarnaast gingen we ons verdiepen in Nederland met haar tradities en gebruiken.” 

Inmiddels is Zersh getrouwd met Leon, een Nederlandse man. “We hebben elkaar ontmoet in Ter Apel, waar we nu ook wonen.  Leon is degene geweest, die mij enorm heeft geholpen bij het hele integratieproces. We kennen  elkaar nu 9 jaar, waarvan we  7 jaar getrouwd zijn.” Samen hebben ze twee dochters, waarvan de oudste 6 is en de jongste 1 jaar. Naast haar dagelijkse activiteiten binnen het gezin, gaat Zersh een poosje aan het werk bij de Rijksoverheid. “Omdat ik een aantal talen spreek, kon ik bij de IND (Integratie- en Naturalisatiedienst) aan het werk als host. Er moest allerlei informatie in systemen gezet worden. Daar heb ik een jaar gewerkt.”

 

Mijn hobby was altijd al fashion en make-up

 

“Op een gegeven moment heb ik tegen mijn man gezegd, dat ik kapster wilde worden. Het moest gewoon. Fashion en Make-up is altijd een passie van mij geweest. En ik voelde, dat ik dit nu moest gaan doen.” Zersh schrijft zich in bij Selfline en dat voelt meteen goed. “Met een man en twee kinderen is het gewoon onmogelijk om overdag naar school te gaan. Dit is in de avonduren en ik kan het prima combineren met mijn gezin.” De beginnerscursus heeft ze inmiddels met succes afgerond en op dit moment is Zersh druk bezig met de cursus voor gevorderden. “ Dat gaat heel goed. Mijn docent heeft gezegd, dat ik al veel heb geleerd en dat ik talent heb. Ik heb laatst zelfs een 9 gekregen.”  Uit het hele gesprek blijkt, dat Zersh haar doel gevonden heeft. Met veel enthousiasme geeft ze aan, dat ze plan is alle cursussen binnen Selfline te gaan volgen.

 

“Een eigen kapsalon, dat is wat ik uiteindelijk wil”

 

 

“Ik zie mezelf in de toekomst als eigenaresse van een kapsalon. “De mensen, die ik tot nu toe geknipt heb, zijn erg tevreden en blij. Ik krijg steeds meer klanten . Op dit moment ga ik mijn klantenkring eerst maar eens uitbreiden. Als dat lekker loopt, ga ik een goede plek zoeken om een kapsalon te starten. En dan is eindelijk mijn droom uitgekomen.”  

 

in de spiegel

RIA VAN LAARHOVEN

Selfline Kappersopleiding in de spiegel

HET ROER VOLLEDIG OMGOOIEN? HET INSPIRERENDE VERHAAL VAN RIA LAAT ZIEN DAT HET KAN!

 

Na een moeilijke periode besluit  Ria van Laarhoven (57) haar leven over een andere boeg te gooien. Ze gaat in retraite en leert daar eerlijker naar zichzelf te kijken.  Het geeft haar een andere kijk op het leven. Met  volle overgave volgt Ria een kapperscursus en ontdekt een gat in de markt. Met nieuwe doelen en uitdagingen lacht het leven haar weer toe.

 

Door onze redacteur

Jolande Goverde

 

Ria is geboren en getogen Brabantse. Ze groeit op in Genderen, een heel klein kerkdorpje in Noord Brabant, gelegen op de noordoever van de Bergsche Maas. Hoe zeer Genderen in haar hart zit, toch heeft ze het pittoreske dorpje 36 jaar geleden ingeruild voor Waalwijk. “Het is groter en leefbaarder”, legt Ria uit, “ en Waalwijk biedt gewoon meer sociale mogelijkheden.” Haar achtertuin grenst aan  de Loons en Drunense duinen. Voor Ria dé perfecte plek om te wonen. “Het is heerlijk om zo vanuit je huis de natuur in te gaan en lange wandelingen te maken. Ik weet inmiddels wel de weg daar en als ik wil, kom ik zelden andere wandelaars  tegen. Daar kan ik echt van genieten.”

 

Voor mij ligt een foto van Ria. Donker haar, zonnebril op en een paar stoere tatoeages op arm en been. Haar heldere stem met lichtelijk Brabants accent klinkt mij prettig in de oren. Ze vertelt hoe ze jarenlang samen met haar man  internationaal ‘op de vrachtwagen’ heeft gezeten.  “Als jong meisje heb ik het eigenlijk nooit geambieerd. Ik vond het namelijk moeilijk dat mijn vader er nooit was. Ook hij verdiende zijn boterham als vrachtwagenchauffeur. Maar uiteindelijk ben ik toch mijn rijbewijs gaan halen en heb er nooit spijt van gehad. Ik heb het altijd prachtig gevonden.” Ria en haar man rijden voor hun werk door heel Europa, met als favoriete landen Spanje en Portugal. 

 

“Wij hadden eigenlijk een behoorlijk geïsoleerd leven. We waren veel van huis en zaten alleen maar op de vrachtwagen.”

 

Ria: “ Toen we thuis kwamen na het pensioen van mijn man hebben we opnieuw moeten leren leven. We zijn toen lange afstandswandelingen gaan maken. Wel bleven we eens per maand een lange rit maken naar hoofdzakelijk Spanje en zo nu en dan naar Portugal. Heel even hebben we overwogen om in Spanje te gaan wonen, maar tegenover de kinderen wilden we dat toch niet doen. Gelukkig weet je niet alles van tevoren, maar achteraf is het goed zo. “

 

Vier en een half jaar geleden komt Ria haar man te overlijden en staat ze er na een relatie van 25 jaar ineens alleen voor. “Mijn leven ging er meteen heel anders uitzien. Mijn man was 14 jaar ouder en ineens was ik dus niet meer met pensioen. Ik kreeg partnerpensioen, maar moest wel meteen weer aan het werk.” Als huishoudelijke hulp gaat ze bij bejaarde mensen aan de slag en dat blijkt een goede beslissing.

 

Op zoek naar persoonlijke groei.

 

Op een gegeven moment besluit Ria in haar eentje de bekende wandelroute ‘Santiago de Compostela’ te gaan lopen. Veel wandelaars noemen het lopen van deze pelgrimsroute een spirituele reis. “Dat was een bewuste keuze , want ik wilde met mezelf zijn. Toen mijn man overleed, probeerde ik me vooral groot te houden. Uiteindelijk heb ik mezelf gewoon verdriet gegund en ben ik gaan lopen. Dat zet aan tot veel nadenken. Later ben ik een klooster in gegaan. Een pelgrim, die ik in Spanje had ontmoet, gaf retraites. Daar heb ik me toen voor ingeschreven. Tijdens deze sessies leerde ik eerlijker te kijken naar mezelf. Nog steeds heb ik contact met die man. En nog steeds wandel ik veel.”

 

“Het heeft z’n vruchten afgeworpen, want dit is zeker een aanzet geweest, tot het volgen van een kapperscursus en om andere dingen met mijn leven te gaan doen.”

 

Het leven van Ria zit ineens in een stijgende lijn en er komt zelfs een nieuwe man in haar leven. “Ik kende Ron al van heel vroeger. Zijn broer was getrouwd met mijn zus. We kwamen weer in contact met elkaar en zijn heel langzaam samen dingen gaan doen. Naast zijn werk als manager bij een bank, speelt hij in een rockbandje. Dat is ook echt mijn ding. Ik ga mee naar optredens en zorg dat hun facebook pagina een beetje up to date blijft met foto’s en verhalen.”

 

“Samen houden we heel veel van muziek en trekken we vaak de natuur in. Ik prijs mezelf erg gelukkig dat ik Ron tegen ben gekomen.”

 

Door haar contact met ouderen ziet Ria, dat er een grote behoefte is aan thuiskappers. En dan met name bij de kwetsbare ouderen.  Ze ontdekt een gat in de markt en wil juist deze groep gaan bedienen met knippen. “Ik heb een schoonzusje, die ooit een kapperscursus heeft gedaan. Door haar ben ik eens gaan rondkijken bij diverse opleidingen en zo kwam ik bij Selfline terecht. Na wat informatie te hebben gekregen bleek, dat er ook in Den Bosch werd les gegeven. Knippen voor beginners  heb ik inmiddels afgerond en ik ben nu met de gevorderden cursus bezig. Ik leer veel en heb ook wel door, dat ik het veel moet gaan doen om ervaring op te doen. Want om lijnen te zien en daar het kapsel op aan te passen , dat valt nog niet mee. “

 

Naast al deze activiteiten en nieuwe uitdagingen is Ria ook nog eens mantelzorger voor haar 87 jarige moeder.  “Mijn moeder heeft zelf een thuiskapster, die bereid is mij middels praktische aanwijzingen te zeggen wat en hoe ik het moet doen. Daar leer ik ook veel van.”

 

Full time met het kappersvak bezig te zijn, hoeft voor Ria niet. Ze ziet het meer als een aanvulling.

 

“Hoe ik mijn toekomst zie? Dat ik ooit als kleine zelfstandige mijn dingen kan doen op de manier, dat ik het leuk vind. Met plezier naar mijn werk. Wat ik belangrijk vind, is dat ik oudere mensen een leuke tijd kan geven. Er is veel eenzaamheid en het is mijn streven om alleen hen te gaan knippen.”

 

Hiermee heeft Ria een belangrijk doel in haar leven gevonden. Hulp bieden aan kwetsbare ouderen.

in de spiegel

                    Ionut Matei

Selfline Kappersopleiding in de spiegel

VAN VRIJWILLIGER NAAR BESTE BARBIER VAN EUROPA

 

Sinds december vorig jaar is Ermelo een kapsalon rijker. Vol trots vertelt de uit Roemenië afkomstige Ionut Matei, dat hij er aan toe was om als zelfstandig ondernemer verder te gaan. En die beslissing heeft hem niet bepaald windeieren gelegd. Integendeel. Met een volle agenda en klanten van ver buiten Ermelo draait de salon inmiddels op volle toeren en heeft hij het drukker dan ooit. 

 

Door onze redacteur

Jolande Goverde

 

Het gesprek komt makkelijk op gang en gaandeweg kan ik alleen maar concluderen, dat deze jonge Barbier  een vak fanaat pur sang is.

De Nederlandse taal gaat hem goed af, waarvoor ik hem complimenteer. Ionut: “Nou, dat valt wel mee hoor. Ik moet nog veel leren. Maar ik kan me gelukkig goed verstaanbaar maken.” Zijn bescheiden reactie siert hem.

 

Al van jongs af aan is duidelijk, dat Ionut een ondernemer is. Gedreven en nieuwsgierig van aard zoekt hij altijd naar nieuwe uitdagingen.

Het is dan ook geen verrassing, dat hij na de middelbare school Roemenië inruilt voor Nederland. Hij zoekt contact met een christelijke organisatie en krijgt de kans om binnen deze organisatie vrijwilligerswerk te doen.

Ionut: “De eerste zes maanden in Nederland heb ik voornamelijk gekookt, schoongemaakt en mensen geholpen. Op een gegeven moment kon ik bij een familie in Apeldoorn komen wonen. Alles ging toen allemaal best wel snel. Ik ontmoette nieuwe mensen en maakte vrienden.” De jonge Roemeen neemt een baan aan in de Horeca, maar al snel blijkt, dat hij daar niet voor in de wieg is gelegd.

 

“Mijn stiefmoeder constateerde, dat ik altijd met haren bezig was. Zij wees me erop, dat het kappersvak wellicht iets voor mij zou zijn. Ik ben toen snel wat spullen gaan kopen en ging stiekem mijn stiefvader knippen. Dat pakte gelukkig goed uit en voor ik er erg in had stond ik allerlei vrienden te knippen.” Lachend deelt de jonge Barbier zijn eerste ervaringen met het kappersvak.

 

Na een maand of twee besluit hij om een beginners cursus te volgen bij Selfline.  “Deze cursus was betaalbaar voor mij en het leek me een mooie manier om eerst eens te kijken of ik het wel leuk zou vinden. Tijdens deze cursus kreeg ik al snel te horen van de lerares, dat ik talent had voor het kappersvak.”  Ionut heeft er plezier in, maar zijn interesse ligt vooral bij het ambachtelijke herenvak, dus besluit hij om een opleiding te volgen bij  de Barbierschool in Amsterdam. “Ik heb daar een jaar op school gezeten. Tijdens deze opleiding moest ik ook stage lopen. Mijn werkgever was enorm enthousiast en al snel werkte ik fulltime in de kapsalon. “

 

“Toen ik de opleiding had afgerond, kwam vanuit school de vraag of ik daar wilde komen lesgeven. Dat heb ik naast mijn werk in de kapsalon een jaar gedaan.”

 

Ionut zijn carrière schiet inmiddels uit de grond en zijn klantenkring groeit gestaag. Maar hij wil meer en geeft zich uiteindelijk op voor een barbierwedstrijd. En ook dat sluit hij af met succes. Tijdens het evenement BarberSociety Live in de Westergasfabriek in Amsterdam weet Ionut Matei de titel “beste barbier van Europa” binnen te halen.
Dan gaat het hard, want niet lang daarna opent hij de deuren van zijn kapsalon in Ermelo. En met succes, want zijn agenda staat altijd vol en mensen komen van heinde en ver naar Ermelo toe om door de beste Barbier van Europa geknipt te kunnen worden.

 

“Ik werk ook met stagiaires en leid ze zelf op. Dat vind ik leuk om te doen.  Ze mogen hun eigen vrienden knippen en ik begeleid ze in hun ontwikkeling. Binnenkort komt er ook iemand bij me werken.”

Terug naar Roemenië gaat ie alleen nog maar om op vakantie.  “Ik heb een lieve vriendin en ik heb mijn werk hier. Dus ik blijf in Nederland.”

 

Ik ben vooral nog benieuwd hoe deze jonge ondernemer zijn toekomst voor zich ziet. Wellicht zijn meerdere filialen een leuke uitdaging?   Ionut: “Voorlopig richt ik me op de kracht van 1 winkel. Ik wil kwaliteit leveren. Het gaat niet allemaal om geld. Een goede naam hebben, goed knippen, kwaliteit en mensen blij maken. Daar gaat het om.” 

 

in de spiegel

                       Sindy Bangert

Selfline Kappersopleiding in de spiegel

ALS IK MAAR MENSEN BLIJ KAN MAKEN

 

Vroeger deed Sindy het haar van haar moeder. Nu, jaren later, volgt Sindy de kappersopleiding bij Selfline en is ze vastberaden om eindelijk te gaan doen, wat ze vroeger altijd al wilde.  

 

 

Door onze redacteur

 

Jolande Goverde

 

Sindy heeft een vlotte en gezellige babbel. Haar Nijmeegse accent klinkt mij, als rasechte Bredase, bekend in de oren. In elke zin klinkt een opgewekte lach en haar manier van praten geeft direct een vertrouwd gevoel. Ze straalt vriendelijkheid uit en is een warme persoonlijkheid. Een vrouw, in wiens leven veel ruimte is voor het helpen van mensen. Hulpverlening loopt als het ware als een rode draad door haar leven.

  

Ik lees hoe oud ze is en vraag haar of het een probleem is als ik dat vermeld in het artikel.   “O jee, soms zijn er van die momenten, dat ik denk: als ik maar niet mijn leeftijd hoef te zeggen!” Sindy lacht er maar om. Ze beseft, dat ze zich heel anders voelt, dan dat haar leeftijd zou doen vermoeden. Gekscherend zeg ik, dat het alternatief van ouder worden vroegtijdig doodgaan is. “Oh nee”, : reageert ze vrolijk, “Dan maar gewoon ouder worden, hoor.” Al lachend spreken we af, dat ik haar zal omschrijven als ‘een vrouw van middelbare leeftijd’.

 

Als kind had Sindy al interesse in het kappersvak, maar ze had nog meer interesses.  “Van school uit wilde ik politieagente worden, maar ik was daar te klein voor. Stewardess vond ik ook heel erg leuk. Helaas had ik ook daar niet de juiste lengte voor. Uiteindelijk ben ik een heel andere kant uit gegaan. In het Radboud in Nijmegen heb ik de opleiding tot tandarts assistente gevolgd. Na mijn studie ben ik daar gebleven en uiteindelijk heb ik er toch nog 12 jaar gewerkt.” 

 

Op een gegeven moment gaat Sindy een nieuwe uitdaging aan. Ze komt terecht in de crisisopvang voor onder andere daklozen. Later stapt ze over naar de verslavingszorg. “Ik heb altijd een enorme behoefte gehad om voor mensen te zorgen. Het is iets om blij van te worden. Anderen helpen en tot steun zijn. Heerlijk.”

 

“Ik wil gewoon onder de mensen zijn.“

 

Op dit moment heeft ze met haar partner een administratiekantoor, waar ze als administratief medewerkster werkzaam is. Ik ben enigszins verrast door deze carrière switch.   “Nee, eigenlijk helemaal niks voor mij”, zegt ze instemmend. “Maar het fijne is dan weer, dat ik toch ook via dit werk weer hele leuke mensen ontmoet. En ik zit niet alleen op kantoor hoor. Soms moet ik ook bij klanten langs om spullen op te halen of ze te helpen.”

 

Op een dag wordt ze geopereerd aan haar voet. Terwijl ze herstellende is, besluit ze om het kappersvak te gaan leren. “Ik wilde ineens iets gaan doen, waar ik echt blij van word. Dus ben ik op internet gaan zoeken naar kapperscursussen.

 

Ik vond het fijn te lezen, dat Selfline al meer dan 25 jaar cursussen aanbiedt.”

 

 

“Dat geeft vertrouwen. Vervolgens was het wel handig, dat Selfline ook in Nijmegen cursussen geeft.  Dus heb ik me aangemeld.” Sindy haar enthousiasme is sindsdien alleen maar groter geworden en haar doorzettingsvermogen is bewonderenswaardig. Ze schrijft zich in voor de Beginnerscursus én de Kleurcursus. “Ja, en beide cursussen heb ik met veel plezier gedaan en positief afgerond”, laat ze trots weten. Inmiddels heeft ze zich voor alle overige cursussen ook al ingeschreven. Ik vind het geweldig en ik wil het gewoon heel graag leren”.

 

“Haren vond ik vroeger altijd al leuk om te doen en ik deed het heel vaak bij mijn moeder.“

 

Aangestoken door Sindy haar enthousiasme vraag ik haar of ze in de toekomst wellicht een eigen kapsalon wil starten. “Die heb ik al”, reageert Sindy lachend. “We hebben op de bovenste etage een leuke salon ingericht. Zo leuk om er eindelijk mee bezig te zijn. En als mensen niet goed ter been zijn, help ik ze gewoon in de keuken beneden.”

 

Het is duidelijk dat Sindy een nuchtere vrouw is en altijd positief tegen de zaken aankijkt. “Ik maak me niet zo druk. Ik heb geen angst om te knippen en durf ook snel dingen uit te proberen. In de les heb ik ook een keer een andere cursist geholpen onder toeziend oog van mijn docent. Dan komt toch het ‘mensen helpen’ weer naar boven. Dat heb ik altijd al gehad.”

 

Alhoewel er mannen zijn, die al door Sindy geknipt willen worden, doet ze dat nog niet.  “Ik heb dat nog niet op school gehad, dus dat doe ik dan ook niet. Mijn zoon durf ik wel te knippen. En mijn man natuurlijk. Hij is mijn vaste model. En hij krijgt er ook nog een verfje in.”

 

Langzaam begint de klantenkring van Sindy te groeien.  “Vanmiddag komt er ook weer iemand om te knippen. Een leuke vrouw, die ik van het tankstation ken. Ik spreek mensen gewoon aan en dan is het zo leuk als ze enthousiast reageren. Ik wil graag heel veel ervaring op doen, dus moet je wel bezig blijven.”

 

Voorlopig blijft Sindy op kantoor werken. Ze vindt het heerlijk om naar de klanten toe te gaan. Met mensen omgaan en ze helpen doet Sindy het liefst. “Het zou best kunnen, dat ik in de toekomst bejaarden ga knippen. Als vrijwilliger of zo.”

 

“Als ik maar mensen blij kan maken, dan vind ik het al goed!”

 

in de spiegel

                    nancy evers

Selfline Kappersopleiding in de spiegel

 

 

ALS IK LATER GROOT BEN WORD IK KAPSTER

 

Tegen haar ouders zei Nancy Evers (50)  uit Soest altijd al, dat ze later kapster wilde worden. Vorig jaar heeft ze de knoop doorgehakt en momenteel volgt ze in de avonduren de kappersopleiding bij Selfline. En ze is méér gemotiveerd dan ooit.

 

Door onze redacteur

 

Jolande Goverde

 

We spreken af, dat ik haar bel. Soest is voor mij niet naast de deur en een telefonisch interview is goed te doen. Om een beeld van Nancy te krijgen voordat ik haar bel, open ik haar website en facebookpagina. Ik zie een vrolijke en vriendelijk ogende vrouw van middelbare leeftijd. Mooie doeltreffende make-up en een verzorgd kapsel geeft haar de juiste uitstraling voor elk beroep binnen de uiterlijke verzorging. Voor mij als kapster toch iets, waar ik meteen op let. Zodra ik haar aan de lijn krijg is het meteen gezellig. Het voelt direct alsof we met gemak vijf kwartier in een uur kunnen kletsen. Wat mij direct opvalt, is haar gedrevenheid en ambitie om kapster te worden.  Dus stel ik haar meteen maar de vraag, waarom ze nu pas, op haar vijftigste, de kappersopleiding volgt. En ik wil heel graag weten wie Nancy is en wat ze in die tussenliggende jaren allemaal gedaan heeft. En zo start ons interview.

Nadat ze de LHNO heeft afgerond gaat Nancy werken bij een doe-het-zelf meubelzaak. “Ik wilde gewoon zelf mijn centjes gaan verdienen”. Na twaalf jaar is haar enthousiasme in d’r werk weg en krijgt ze van haar werkgever het aanbod om een opleiding, buiten het bedrijf om, te gaan volgen. Deze manier van omscholing spreekt haar wel aan en na enig wikken en wegen besluit ze Schoonheidsspecialiste te worden. Een bijzondere stap, aangezien ze al sinds jonge leeftijd een voorliefde heeft voor het Kappersvak.  Nancy: “ Ik verdiende bij mijn werkgever heel goed en ik was me er wel van bewust, dat ik binnen een kappersopleiding veel stage moest lopen en dus mijn baan moest opzeggen. Dan zou ik weer op een minimum loon zitten en daar had ik geen zin in”. Dus valt de keuze op een particuliere opleiding tot schoonheidsspecialiste van twee jaar, waarbij ze geen stage hoeft te lopen.

 

“Ik ging één dag in de week naar school en de rest bleef ik bij mijn baas werken. Zodra ik mijn diploma had gehaald, moest ik wel gelijk bij hen weg. Dat was de afspraak”.

Een oud-leerling van dezelfde opleiding biedt haar aan om na de opleiding voor haar te komen werken in haar beautysalon. Ze krijgt daar de kans om veel ervaring op te doen op het gebied van schoonheids- en lichaamsbehandelingen. Ondertussen raakt Nancy zwanger van haar eerste zoon. Dit blije nieuws is echter voor haar werkgeefster een reden om afscheid van haar te gaan nemen. Vanaf die tijd maakt Nancy de overstap naar een ICT bedrijf in Baarn, waar ze voor twee dagen in de week aan het werk gaat.  Daarnaast start Nancy thuis met haar eigen schoonheidssalon. Als werknemer zit het haar helaas niet mee, want al vrij snel krijgt ze te horen dat er een fusie zit aan te komen bij het ICT bedrijf. Het komt er op neer, dat haar baan komt te vervallen. Vanuit haar frustratie roept ze, dat ze voor zichzelf gaat beginnen. Haar baas pakt dit positief op en stelt financiële middelen vanuit het bedrijf beschikbaar om Nancy een duwtje in de rug te geven op weg naar zelfstandig ondernemerschap.

 

De keuze voor de naam van de salon hoeft Nancy niet over na te denken.  “Ik ben ooit op vakantie geweest in de Dominicaanse Republiek en voer met mijn vriendin in een bootje door de Lagune. Ik zei tegen haar: “Als ik ooit voor mezelf ga beginnen, dan zal mijn zaak ‘Lagune’ gaan heten “.

Met groot enthousiasme praat Nancy over haar werk, ambities en toekomstplannen. “Mijn partner en ik zijn op een gegeven moment verhuisd naar een drive-in woning. De ruimte  beneden is behoorlijk groot en leent zich heel goed voor praktijkruimte. Het was dus een logische beslissing om van huis uit te gaan werken”.

 

Vanaf 2001 werkt Nancy volledig als zelfstandig ondernemer. Haar partner heeft ook gewoon een baan, dus Nancy hoeft er nooit echt van te leven. Een luxe positie dus? “Jazeker, maar dat wordt binnenkort anders. Zij stopt namelijk met werken bij haar huidige werkgever. En dat heeft natuurlijk wel wat financiële consequenties”. De twee dames laten zich echter niet uit het veld slaan. Na enig brainstormen komt Nancy met het idee om haar werk in de schoonheidssalon te gaan uitbreiden met kappersbehandelingen. Daar waar ze in de huidige arbeidsmarkt met haar leeftijd al snel te oud wordt gevonden, biedt het zelfstandige ondernemerschap voor Nancy juist uitdagingen. Ze staat open voor groei en ontwikkeling op het gebied van uiterlijke verzorging. “Ik ga nu de kant op, dat ik er van wil én kan gaan leven”.

“Ook mijn klanten zijn enthousiast. Als ze in mijn schoonheidssalon komen, dan vragen ze wanneer ik eindelijk ga knippen. Ik heb gewoon overal zin in, ik kan niet wachten en wil meer en meer en meer”.

“Komende zomer wordt een deel van de garage bij de salon getrokken. Op die manier wordt er extra ruimte gecreëerd voor de kapsalon”.

 

De beslissing om kapster te worden is eindelijk gemaakt. Dus gaat ze op zoek naar een opleiding die past in haar huidige leven. Een kappersdagschool is geen optie voor haar. Nancy: “Dan moet ik elke dag naar school en zit ik tussen meisjes van 16-17 jaar. Daar pas ik niet meer tussen. Daarom heb ik voor Selfline gekozen. Ik kan alles in eigen tempo doen, de modules zijn goed te verdelen en het is betaalbaar. Mijn huidige docent zei laatst, dat ik het echt in mijn vingers heb. Dat stimuleert enorm”. Nancy zet alles op alles om het kappersvak, waar ze als kind al van droomde, te leren.

 

“Bij de eerste twee modules haarknippen had ik vaak 3 modellen op een avond uitgenodigd, gewoon om maar veel te kunnen oefenen”.

“Ook mijn twee zoons zitten vaak model voor me. Ik had een “10” voor heren knippen op mijn cijferlijst. Zo gaaf”.  Inmiddels volgt Nancy de module ‘Verven en Blonderen’ en daarna pakt deze aankomende kapster meteen de cursus ‘Lang haar opsteken en vlechten’ erbij. “Ja, nu ik zover ben, wil ik ook alle technieken binnen het kappersvak beheersen”.

 

Tot slot wil ik graag weten, hoe Nancy haar toekomst ziet. “Hopelijk kan ik aankomende zomer mijn huidige praktijk gaan omgooien en alles opnieuw kan inrichten. En dat ik over een jaar  een leuke klantenkring in de kapsalon heb gekregen”.

 

Het is tijdens ons gesprek wel duidelijk geworden, dat Nancy niet te stoppen is. In november gaat ze de opfriscursus bij Selfline ook weer volgen. “Het liefst zou ik Kinky-kapsels gaan maken. Extreem, aparte kapsels creëren. En ik ga absoluut nog wel uitzoeken, waar ik dat kan gaan leren. Ik wil ook heren gaan knippen. Zo leuk vind ik dat”. Uitbreiden met extra medewerkers wil Nancy niet. “Als ik het zo in mijn eentje allemaal kan doen, ben ik tevreden”. 

 

 “Hoe onzeker onze toekomst er ook uit zal zien, wij samen maken ons daar eigenlijk helemaal niet zo druk om. Ik heb er zin in en ben absoluut niet bang om stappen te zetten”.

in de spiegel

Selfline Kappersopleiding in de spiegel

 

Lieuwe vAN DER rOL


 

VAN HOBBY NAAR BEROEP!

 

Midden op het businesspark van Leeuwarden het ZEN gevoel opzoeken. Het kan tegenwoordig bij IndustrialZen, dé plek waar Yin en Yang samenkomen en waar je de hectiek en chaos van alledag even naast je neer kan leggen. Het was de droom van Lieuwe van de Rol en samen met zijn levenspartner Petra heeft hij verschillende therapieën en disciplines onder één dak bij elkaar gebracht.  Hij omschrijft zichzelf als een “kleurrijke” verschijning en als zanger van een hardcore punkband voldoet hij wellicht niet helemaal aan het beeld of verwachting van een TaiJiGong/meditatieleraar en therapeut. Tijdens het gesprek wordt echter duidelijk, dat de Initiator van IndustrialZen een heel duidelijk beeld van zijn levensdoel voor ogen heeft . Lieuwe: “Wij willen graag dingen doen, waar we zelf blij van worden”.

 

Lieuwe groeit op in de 70/80-er jaren onder invloed van vele muzikale stromingen. De muziek van o.a. de Engelse punkband Sex Pistols doet hem besluiten een gitaar te kopen. Lieuwe: “Ik ben gewoon gaan spelen. Op dit moment speel ik in een punkband, maar mijn interesse in muziek is uiteraard  veel breder dan alleen hardcore punk. Ik heb ook jarenlang in een jazzband gezeten. Daar speelde ik weer contrabas”. Lieuwe is een man van uitersten. Hij vind het belangrijk om je eigen uitersten en kanten te ontdekken en daar gebruik van te maken.  

 

Tijdens zijn werk als functioneel ontwerper binnen een IT bedrijf, komt Lieuwe er steeds meer achter dat hij geen man is om binnen vier muren de hele dag te werken. Een baan van 9 tot 5 is niet aan hem besteed. In 2004 neemt hij de definitieve beslissing en gaat als zelfstandig ondernemer verder. Lieuwe: “Als eigen baas kan je je eigen planning maken en dat past veel beter bij mijn persoonlijke behoeftes. Ik was zelf al jaren bezig om de juiste balans te vinden en hield me in die tijd veel bezig  met de Oosterse bewegingsleer en meditaties. Uiteindelijk heb ik gewoon van mijn hobby mijn beroep gemaakt”.

 

Jaren later ontstaat het idee om een plek te creëren, waar meerdere disciplines onder één dak worden samengebracht. Op het industrieterrein van Leeuwarden wordt de perfecte locatie gevonden, met voldoende ruimte om hun dromen te realiseren. IndustrialZen, het centrum voor Beweging, Begeleiding en Meditatie, bestaat nu ruim een jaar. Er komen inmiddels veel mensen die begeleiding nodig hebben bij AD(H)D, bewegingsproblemen of een burn-out, maar ook voor lichamelijke en geestelijke ontspanning en persoonlijke begeleiding.  “Er is zo veel op dit gebied, dat we er bewust voor gekozen hebben om meerdere mensen samen te brengen. Ieder met een eigen specialisme en manier om de balans tussen lichamelijke en geestelijke gezondheid te bevorderen”. Petra is vooral actief met de website, lesvoorbereidingen, aanpak van workshops en het interieur.

 

De overstap naar zelfstandig ondernemerschap levert Lieuwe en Petra veel vrijheid en ruimte op. Vooral de ontmoeting met zichzelf vind Lieuwe een enorm interessant traject om als mens doorheen te gaan.  “Als je tot verandering wilt komen, is dat soms best wel moeilijk, maar als je er eenmaal mee bezig bent ontdek je al gauw, dat het makkelijker gaat dan je gedacht had. Het is als mens bijna niet mogelijk om op dezelfde plaats te blijven staan. Daar gehoor aan geven, bewegen en het vinden van steeds meer ruimte is zo mooi”.

 

“Luisteren naar mensen is waar het uiteindelijk allemaal om draait”.

 

Lieuwe vindt zijn werkzaamheden binnen de IT  niet zo veel anders als zijn huidige werk. “Als functioneel ontwerper moest ik veel praten met mensen om te ontdekken welke behoeftes er waren. Op die manier kon ik een behandelplan op maat maken. In mijn huidige werk is het niet anders. Luisteren naar mensen is waar het uiteindelijk allemaal om draait”.

 

Met grote enthousiasme zijn Lieuwe en Petra bezig hun Zen-centrum op authentieke en vooral originele wijze vorm te geven. “Voor ons is het heel duidelijk om dingen vooral voor onszelf te doen. Contact met mensen, manier van werken: het zijn die dingen waar wij juist zelf voldoening uit halen”. Binnenkort willen ze het centrum uitbreiden met diensten, die met uiterlijke verzorging te maken hebben.  Al vanaf jonge leeftijd is Petra geïnteresseerd in de kappersbranche, maar is uiteindelijk secretarieel werk gaan doen. Het blijft echter een grote wens en ook Lieuwe krijgt steeds meer de behoefte om zich op het uiterlijke vlak te ontwikkelen. Bij Selfline kappersopleidingen volgen ze nu privélessen om de kappersvaardigheden onder de knie te krijgen en hopen in juni de opleiding af te ronden.

 

Lieuwe: ”Het sluimerde al heel wat jaren om innerlijk en uiterlijk te combineren.  We zagen nu de mogelijkheden om uit te breiden en dan moet je dat gewoon gaan doen. We hopen in juni klaar te zijn met de kappersopleiding. Daarna is het veel oefenen. We zijn vooral onszelf aan het ontdekken binnen de kappersbranche”.

 

Waar ze de kapsalon gaan vestigen is nog niet helemaal duidelijk. Er is voldoende ruimte binnen het pand waar Industrial Zen is gevestigd, maar een andere locatie wordt niet uitgesloten.

 

Ze hebben een duidelijke visie op het leven en vinden het belangrijk, dat je als mens zo goed mogelijk kan groeien en een prettig leven hebt. Het oké hebben. Goede meditatie, wandelingen, persoonlijke groei, lichaamsbeweging , geestelijke ontwikkeling, creativiteit en ook uiterlijke verzorging. “Voor onszelf zijn het geen losstaande zaken. Al die facetten hebben invloed op je welzijn. Je hebt overlappingen in je leven en relatie nodig om het spannend te houden. Het heeft allemaal met elkaar te maken”.

 

“Wij zijn niet zo anders, maar wij doen het gewoon anders. Een andere levensopvatting, gehoor geven aan het leven voeden”.

 

”Over 10 jaar? Dan hebben wij een mooie en moderne kapperszaak. Waar we werken zoals wij dat zien. En waar we ook nog steeds bezig zijn met die andere zaken binnen IndustrialZen. Bij ons komen mensen, omdat wij niet anders zijn, maar het gewoon anders doen. Een andere levensopvatting, gehoor geven aan het leven voeden.”  Lieuwe en Petra werken niet vanuit een commerciële benadering, maar meer vanuit de behoefte om dingen te doen, waar ze blij van worden. “Op de manier ga je veel meer vanuit je eigen creativiteit kijken”.

 

Ze beseffen terdege, dat er altijd een spanningsveld zal blijven , want er moet uiteraard wel geld binnen komen. “De praktijk leert, dat wanneer je het vanuit je hart doet, het andere deel ook wel goed gaat komen.  Dat er dan interessante processen klaar liggen. Wat ons drijft zijn vooral onze eigen behoeften. En als mensen daar bij aanhaken, dan is dat natuurlijk geweldig”.